Wojna austriacko-polska 1809 – kampania w okresie wojen napoleońskich przeprowadzona samodzielnie przez wojska Księstwa Warsz. i ochotników z Galicji pod wodzą księcia J. Poniatowskiego w ramach wojny austr.-francuskiej.
30-tysięczny korpus austr. arcyks. Ferdynanda zaatakował Księstwo Warsz., licząc na łatwe zajęcie tego państewka i przekazanie go Prusom w zamian za ich przystąpienie do walki przeciw Napoleonowi I; Poniatowski, mimo iż dysponował ponaddwukrotnie słabszymi siłami, wydał nieprzyjacielowi 19 IV bitwę pod Raszynem; skuteczne odparcie ataku Austriaków przez 12 tys. Polaków wywołało respekt Ferdynanda, który zgodzil się na zawieszenie broni i spokojną ewakuację armii pol. na prawy brzeg Wisły; niewielkie oddziały, wsparte przez Gwardię Nar. pod wodzą gen. J.H. Dąbrowskiego i gen. J. Zajączka, utrudniały dalszy atak Austriakom, a gł. siły pod wodzą Poniatowskiego wyzwoliły znaczną część zaboru austr. z Sandomierzem, Lublinem, Zamościem, Lwowem i Krakowem.
Sukcesy te zostały częściowo zredukowane wskutek działań wojsk ros., formalnie „sojuszników” Księstwa Warsz., faktycznie współdziałających z Austriakami. Dzięki zwycięskiej kampanii Napoleona I, na mocy ogólnego pokoju fr.-austr. w Schönbrunn (14 X 1809), Księstwo Warsz. zostało powiększone o ponad 50 tys. km2 — tzw. ziemie III rozbioru należące uprzednio do Austrii, wraz z Zamojszczyzną; była to pierwsza zwycięska dla pol. oręża wojna od kampanii wiedeńskiej Jana III Sobieskiego (1683).
Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.
