Pierwsza wzmianka o Żydach w Klecku pochodzi z 1529 r., ale wspólnota musiała istnieć wcześniej, skoro nałożono na nią podatki. W 1552 r. było w mieście 4 Żydów gospodarzy posiadających ziemię poza granicami miasta.

Zgodnie z rozporządzeniem Waadu Litewskiego z 1623 r. Kleck wchodził w skład pińskiego okręgu kahalnego. W 1766 r. kahał liczył 29 „dusz”. W XVIII w. powstała synagoga (wedle niektórych źródeł – w 1796 r.). Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich pisał o niej: „Wspomnieć równie wypada o synagodze żydowskiej, z muru w przeszłym stuleciu przez Radziwiłłów wzniesionej i wewnątrz rzeźbami z drzewa upiększonej. Na frontonie tej budowli istnieją jeszcze resztki opadłych herbów Radziwiłłowskich, ale za to wdzięczności Żydów kleckich, jak się przekonano, czas tak łatwo nie zatarł…” [Autor niestety nie kontynuuje tego wątku].

Po drugim rozbiorze Rzeczpospolitej w 1793 r. Kleck wszedł w skład imperium rosyjskiego. Żydzi utrzymywali się głównie z rzemiosła i handlu. Rynek klecki zajmował ponad 2 tys. m kw. powierzchni. Pośrodku umieszczone były stragany. W każdy poniedziałek, w dzień targowy, zjeżdżali się mieszkańcy okolicznych wsi, którzy sprzedawali swoje produkty rolne w zamian za inne, niezbędne produkty. Istniała dzielnica żydowska, w której znajdowały się m. in. synagogi i mykwa. Chociaż założenie urbanistyczne Klecka przekształcono w latach 70 XX w., dawny rynek nadal pozostaje punktem centralnym, noszącym obecnie imię Majakowskiego. Wedle spisu z 1897 r. Żydów było 3415 na 4684 mieszkańców. Utrzymywali się z handlu produktami rolnymi, wytwórczości oleju, młynarstwa, przerobu wełny.

W 1921 r. w mieście mieszkało 4190 Żydów. Wraz z ustanowieniem władz polskich do Klecka przeniosła się jesziwa Ec Chaim, pierwotnie funkcjonująca w Słucku, który po traktacie ryskim przypadł Sowietom. Działała szkoła podstawowa z wykładowym językiem hebrajskim, narastały nastroje syjonistyczne. W 1937 r. wielki pożar zniszczył 280 domów należących do Żydów.

W 1927 r. do Rady Miejskiej w Klecku wybrano 16 Żydów, m. in. lekarza, 8 kupców, 4 rzemieślników, 2 fabrykantów i fotografa. W 1930 r. do tego samego organu weszli Żydzi: krawiec Jankiel Chajet, dentysta Borys Długacz, kupiec Mowsza Domnic, piekarz Maksymilian Ebel, kupiec Mowsza Frejdkies, pachciarz Dawid Gabriel, fabrykant Mowsza Gawsze, kupiec Ajzyk Kacew, krawiec Zelik Kapusta, kupiec Gerszon Lisser, kupiec Chaim Lifszyc, kupiec Berko Manier, lekarz Marian Muszkat, fotograf Icko Lejba Mildler, kupiec Mowsza Nicberg, kupiec Nachnon Ogólnik, robotnik Wolf Turbowicz.

W 1939 r. miasto znalazło się pod okupacją sowiecką, w granicach Białoruskiej SRR. Jesziwa wraz z 300 uczniami na czele z rabinem Aronem Kotlerem ewakuowała się do Wilna. W Klecku pozostało tylko 14 uczniów oraz rabin Beniamin Gowberg.

26 lipca 1941 r. Kleck znalazł się pod okupacją niemiecką. W tym czasie miasto zamieszkiwało 4396 Żydów (67% ludności). Rankiem 30 października 1941 r. na rynku zwołano całą ludność żydowską Klecka. Otoczeni Żydzi, byli grupami po 100 osób wyprowadzani na cmentarz katolicki, a tam – rozstrzeliwani przez Niemców. Liczba ofiar wyniosła 3880.

Pozostałych 1396 Żydów uwięziono w getcie, które obejmowało ulice Słobodzką, Siniawską, Zaranowską, Nieświeską, Zawalną i Słonimską. W listopadzie 1941 r. w fabryce sukienniczej pracowało 75 Żydów, w suszarni – 50 Żydów, w fabryce win – 6 Żydów, a w garbarni – 5 Żydów.

5 lutego 1942 r. w getcie przebywało jeszcze 676 mężczyzn i 709 kobiet. Więźniowie dowiedzieli się o planach Niemców dotyczących likwidacji getta. Pod dowództwem M. Fiszera zaczęli przygotowywać się do powstania. Na drugim piętrze synagogi ustawiono karabin maszynowy. Żydzi mieli też dwa karabiny, osiem pistoletów, dziesięć granatów.

21 lipca 1942 r. oddziały policji białoruskiej pod dowództwem oficerów niemieckich weszły do getta. Napotkał ich opór Żydów, którzy zastrzelili trzech oficerów niemieckich i czterech policjantów białoruskich. Więźniowie podpalili getto. Ok. 400 osobom udało się uciec do lasu, ale pozostałych Żydów zamordowano. Na uroczysku Starina rozstrzelano uchodźców, zwożono tu także ciała osób, które zginęły w czasie powstania. Łącznie ponad 5 tys. Żydów z Klecka spoczywa w dwóch mogiłach zbiorowych. Jedna znajduje się niedaleko piaskowni, przy końcu ul. Nieświeskiej, druga – koło lasu Starina.

Część uciekinierów wstąpiła do oddziału partyzanckiego pod dowództwem gen. F. Kapusty. Do końca wojny przetrwało 25 osób.

4 lipca 1944 r. Kleck został zajęty przez Armię Radziecką. Po 1945 r. w mieście mieszkało jedynie kilku Żydów. Cmentarz żydowski we wsi Przeorowszczyzna został w dużym rozkradziony na budulec i do sporządzenia żaren.