Aaron (ok. 1. poł. XIII w. p.n.e.) – według biblijnej Księgi Wyjścia starszy brat Mojżesza, z pokolenia Lewiego, pierwszy arcykapłan izraelski. Podczas niewoli Izraelitów w Egipcie był, jako lepszy mówca niż Mojżesz, ich rzecznikiem w sporach z faraonem. Dowiódł faraonowi wyższości swych zdolności nad magią egipską (np. jego laska cudownie zamieniła się w węża i połknęła zamienione w węże laski egipskich magów). Towarzyszył Mojżeszowi i Izraelitom w ich 40-letniej wędrówce do Ziemi Obiecanej. Podczas dłuższej nieobecności Mojżesza uległ żądaniom ludu, gdy ten utracił wiarę w JHWH, i odlał posąg cielca, który Mojżesz natychmiast po powrocie kazał zniszczyć. Podobnie jak Mojżesz Aaron nie dotarł do Ziemi Obiecanej, jednak z uwagi na jego cnoty Bóg dał mu długie życie i liczne potomstwo. Na polecenie JHWH Aaron został wyświęcony przez Mojżesza na arcykapłana — od tego czasu „Aaron” i „dom Aarona” oznaczają wg tradycji stan kapłański. W ocenie współczesnych uczonych przekazy dotyczące Aarona są w przeważającej części odbiciem późniejszego statusu kapłanów żydowskich, ich pochodzenie od Aarona jest typową legendą etiologiczną. Tradycja o złotym wieku mogła powstać w X w. p.n.e. lub później jako krytyka form kultowych wprowadzonych przez Jeroboama I.

Od wczesnego średniowiecza Aarona przedstawiano w malarstwie książkowym, najczęściej jako żydowskiego kapłana z kadzielnicą i cudownie zakwitłą laską. Ponadto pojawiał się jako postać towarzysząca Mojżeszowi lub w gronie proroków starotestamentowych. Najpopularniejszą sceną z dziejów Aarona był cud z zakwitającą laską.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.