Balfoura deklaracja – oświadczenie rządu brytyjskiego z 2 XI 1917 w sprawie żydowskiej siedziby narodowej, przekazane w liście ministra spraw zagranicznych, Arthura Jamsa Balfoura, do lorda Lionela Rothschilda; była m.in. wynikiem rozmów prowadzonych z rządem brytyjskim przez delegację Światowej Organizacji Syjonistycznej oraz presji wywieranej na rząd brytyjski przez środowiska żydowskie w państwach popierających ententę (zwłaszcza w USA).

Zawierała poparcie dla idei utworzenia w Palestynie siedziby narodowej dla Żydów; zastrzegała, że nie może przy tym dojść do naruszenia praw wspólnot nieżydowskich w Palestynie ani praw i statusu politycznego Żydów w innych krajach. Została wkrótce ujawniona publicznie i zaakceptowana przez inne mocarstwa alianckie; wzmocniła poparcie środowisk żydowskich dla aliantów w ostatnim roku I wojny światowej, a także pozycję rządu brytyjskiego w powojennych przetargach o wpływy, przyczyniając się – mimo uzgodnień francusko-brytyjskich z 1916 (porozumienie Sykesa–Picota) – do przyznania 1920 r. Wielkiej Brytanii mandatu Ligi Narodów nad Palestyną.

Przyczyniła się do wzrostu wpływów syjonizmu wśród Żydów w Europie Środkowowschodniej; zdecydowanie krytykowana przez Arabów, stała się ważnym etapem na drodze do utworzenia państwa izraelskiego.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.