Folusznictwo – rzemiosło i gałąź manufakturowej produkcji sukienniczej mająca na celu oczyszczenie sukna z tłuszczów i kleju tkackiego, nadanie tkaninie puszystości i jej zagęszczenie (spilśnienie). Rzemiosło wyodrębnione z tkactwa we wczesnym średniowieczu, w Polsce pierwsza wzmianka o folusznikach pochodzi z 1255 r. Pierwotnie folowano nożnie, depcząc tkaninę w kadziach. W foluszach ręcznych sukno ubijano w wydrążonym pniu, poruszając klapę z kołkami dopasowanymi do karbów w dnie koryta. Od XII w. na zachodzie Europy (w Polsce od XIV w.) wprowadzono koło wodne wprawiające w ruch zwykle 4 drewniane stępory, ubijające sukno złożone we wgłębieniu stępy wypełnionej gorącą wodą, czasem z dodatkiem alkaliów (np. glinki folarskiej). W XIX w. w folusznictwie stosowano napęd parowy, wprowadzano skuteczniejsze chemikalia, długo jednak utrzymywały się tradycyjne techniki. Folusze należały najczęściej do cechów sukienniczych, często były przedsiębiorstwami miejskimi, niekiedy łączono je z młynami zbożowymi, piłami tartacznymi i stępami.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.