Fundusz Bezrobocia – instytucja utworzona w Polsce w lipcu 1924 r. w związku z wprowadzonym obowiązkowym ubezpieczeniem robotników na wypadek braku pracy. Do jego zadań należało gromadzenie składek i wypłacanie z nich ustawowych zasiłków ubezpieczonym bezrobotnym oraz, w okresach szczególnie nasilonego bezrobocia, prowadzenie państwowych akcji pomocy doraźnej dla osób znajdujących się w szczególnie trudnych warunkach. Fundusz Bezrobocia utrzymywał się z obowiązkowych składek, które obciążały przedsiębiorstwa zatrudniające powyżej 5 robotników (2% płacy, z czego 75% płacili przedsiębiorcy, 25% pracownicy). Okres wypłacenia zasiłków wynosił 13 (wyjątkowo do 17) tygodni. Ze świadczeń Funduszu Bezrobocia korzystało od 1/6 do 1/3 zarejestrowanych bezrobotnych. W okresach ostrych załamań gospodarczych liczba wypłacanych zasiłków w stosunku do liczby bezrobotnych gwałtownie malała. 1 kwietnia 1935 r. Fundusz Bezrobocia włączono do Funduszu Pracy.

K. Rożniewicz Dziesięciolecie „Funduszu Bezrobocia”, Warszawa 1934.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.