Litwa Środkowa - niezależny formalnie organizm państwowy o powierzchni 13,5 tys. km2 z ok. 490 tys. mieszkańców (wg polskich danych oficjalnych Polacy stanowili 70,6%). Powstała 12.10.1920 na obszarze Wileńszczyzny w wyniku akcji zbrojnej oddziałów gen. L. Żeligowskiego, podjętej na rozkaz J. Piłsudskiego, przeprowadzonej w reakcji na sytuację polityczną powstałą po podpisaniu układów w Spa (lipiec 1920) i z Litwą w Suwałkach (październik 1920), pozostawiających Wileńszczyznę poza sferą wpływów polskich. Spotkała się z protestem rządu litewskiego. Pośrednictwo Ligi Narodów nie dało rezultatów. Władzę zwierzchnią w Litwie Środkowej sprawował gen. Żeligowski (naczelny dowódca wojsk Litwy Środkowej), władzę wykonawczą Tymczasowa Komisja Rządząca Litwy Środkowej. W lutym 1922 na mocy uchwały Sejmu Wileńskiego, wyłonionego w styczniu w wyborach (zbojkotowanych przez Litwinów), włączona do Polski, czego nie uznał rząd Litwy, który przez cały okres międzywojenny obszar ten uznawał za okupowany przez Polskę, co stanowiło jeden z głównych powodów utrzymywania się zaognionych stosunków między obu państwami. Włączenie Litwy Środkowej do Polski zatwierdziła w lutym 1923 Liga Narodów, a w marcu 1923 uznała Konferencja Ambasadorów.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.