partacze, szturarze, przeszkodnicy – w dawnej Europie rzemieślnicy pracujący w zasięgu jurysdykcji miejskiej (w mieście, na przedmieściach, w jurydykach) i nie należący do istniejących cechów; rekrutowali się gł. spośród czeladników, którzy nie byli w stanie zostać mistrzami cechowymi, a także spośród osób, które nie mogły wstąpić do cechu z powodu braku świadectwa wolnego i legalnego urodzenia bądź przynależności do dyskryminowanej grupy etnicznej lub wyznaniowej (np. Żydzi); wyroby p., na ogół takiej samej jakości jak rzemieślników cechowych, były tańsze (nie obciążały je koszty cechowe ani cenniki); p. byli ostro zwalczani przez władze cechowe i miejskie, gdyż naruszali monopol cechów i umykali kontroli władz; w Polsce szczególnie liczni w jurydykach, chronieni przez ich magnackich właścicieli.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.