Prawo magdeburskie – najbardziej rozpowszechniony w Polsce wariant prawa niemieckiego. Prawo magdeburskie opierało się na zwyczajach prawnych obowiązujących w Magdeburgu, które od końca XII w. były wzorem prawno-organiz. dla innych miast wschodnioniem.; od XIII w. przyjmowane też w miastach pol. lokowanych na prawie niem. (np. Środa Śląska 1235, Wrocław 1242, Kraków 1257); miasta te z kolei były wzorami dla innych miast lokowanych np. na prawie średzkim lub prawie chełmińskim; XIV–XV w. p.m. uzupełniano ortylami ogłaszanymi przez ławników Magdeburga oraz lokalnymi wilkierzami i ortylami, wyd. przez większe miasta pol. na użytek mniejszych.

Podstawowym zbiorem p.m. był tzw. Weichbild saski (Weichbild magdeburski), który w Polsce znano w 2 redakcjach: w układzie Konrada z Opola (pocz. XIV w.), przetłumaczony na język łac. przez kanclerza, J. Łaskiego i włączony do tzw. Statutu Łaskiego (1506), oraz jako tzw. Wulgata, która w przekł. łac. M. Jaskiera stała się 1535 prawem obowiązującym w miastach pol. (w praktyce używano pol. przekł. P. Szczerbica, wyd. 1581); w Polsce nowoż. dużą rolę przy interpretacji p.m. odgrywało też dzieło B. Groickiego Artykuły prawa majdeburskiego... (1558), uważane za urzędową wykładnię prawa miejskiego; p.m. obowiązywało w miastach pol. do rozbiorów.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.