RFN (Republika Federalna Niemiec, Bundesrepublik Deutschland, BRD): proklamowane 7 września 1949 roku państwo zachodnioniemieckie powstałe z tzw. Trizonii, czyli połączenia stref okupacyjnych: amerykańskiej, brytyjskiej i francuskiej, istniejących od zakończenia drugiej wojny światowej w 1945 roku. Było to uwieńczeniem kilkuletniego procesu tworzenia wspólnych dla tychże 3 stref, demokratycznych struktur państwowych (parlament, Sąd Najwyższy, Bank Krajowy, konstytucja, waluta). Po dramatycznym kryzysie berlińskim w 1948-49 roku, czyli całkowitej blokadzie Berlina zachodniego przez wojska radzieckie, zdecydowano się ostatecznie na podział Niemiec. W skład RFN weszło 11 landów (krajów związkowych), tymczasową stolicą zostało Bonn w Nadrenii. Pierwszym prezydentem został Theodor Heuss, a kanclerzem Konrad Adenauer. RFN było państwem demokratycznym, w którym główną rolę odgrywały partie: Unia Chrześcijańsko–Demokratyczna (CDU), Socjalistyczna Partia Niemiec (SPD), Unia Chrześcijańsko-Społeczna (CSU) oraz Wolna Partia Demokratyczna (FDP). RFN została objęta planem Marshalla, czyli programem pomocy gospodarczej USA dla państw Europy, czemu zawdzięczało ogromny rozkwit gospodarczy. Przez państwa zachodniej Europy i USA RFN była traktowana, zgodnie z tzw. doktryną Holsteina, jako jedyna reprezentacja Niemiec, uznawano podział Niemiec za tymczasowy i nie respektowano powojennych granic z Polską i Czechosłowacją. Dopiero kanclerz Willi Brandt w 1970 roku nawiązał stosunki dyplomatyczne z ZSRR i jego krajami satelickimi, m.in. z Polską, uznając jej granice. 12 września 1990 roku podpisano tzw. dokument o zjednoczeniu, na mocy którego landy NRD zostały włączone do RFN, a 3 października akt ten został zatwierdzony w Bundestagu.