niem. Landtag, organ władzy ustawodawczej w Galicji 1861–1914 (w okresie autonomii), z siedzibą we Lwowie; utworzony na mocy dyplomu cesarskiego z 1860 i patentu z 1861 w ramach liberalizacji stosunków w monarchii austr.; jego uprawnienia ustawodawcze obejmowały: sprawy gosp. (rolnictwo i leśnictwo, organizacja produkcji, budżet, budowa dróg itp.), stosunki między gminą a dworem, szkolnictwo, administrację, sądownictwo, sprawy kośc.; regulował kwestie rodzimej kultury, robót publ., samorządu, szkolnictwa i in.; ustawy krajowe wymagały sankcji cesarskiej; wybory przeprowadzano w systemie kurialnym (4 kurie); składał się ze 161 posłów: 12 posłów-wirylistów, wchodzących z urzędu (3 arcybiskupów lwowskich: obrządku łac., unickiego i orm., 5 biskupów katol., prezesa AU, 3 rektorów wyższych uczelni) i 149 posłów wybieranych w systemie kurialnym; wpływy w galic. S.K. miały sfery arystokratyczno-ziemiańskie; sejm sprawował ograniczoną kontrolę nad administracją rządową i samorządową; namiestnik Galicji składał mu coroczne sprawozdanie, a posłowie mieli prawo interpelacji; obradom przewodniczył mianowany przez cesarza marszałek krajowy, pierwszym marszałkiem (1861–73) był L. Sapieha, który stał na czele Wydziału Krajowego.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.