Abraham Ibn Ezra (1089/1090 Tudela – 1164?) – żydowski komentator Biblii, poeta, gramatyk i filozof.

Od 1140 r. wiódł życie wędrownego uczonego, najpierw udał się do Włoch i przebywał kolejno w Rzymie, Lukce (1145), Mantui i Weronie, w 1147 r. zaś wyjechał do Prowansji, a następnie do północnej Francji. W 1158 r. skierował się do Londynu, by w 1161 r. znaleźć się znów w Narbonne, przypuszczalnie odwiedził Palestynę. Ibn Ezra był oprócz Rasziego najbardziej wpływowym żydowskim komentatorem biblijnym. Dążył do ustalenia dosłownego znaczenia tekstu, w tym celu często przytaczał informacje z gramatyki i etymologii języka hebrajskiego. Jako pierwszy sugerował, że Mojżesz może nie być autorem Pięcioksięgu. W komentarzu do Księgi Izajasza stwierdził, że rozdziały od 40. zostały napisane przez innego proroka aniżeli poprzednie, ów drugi autor działał w okresie niewoli babilońskiej (po 587 r. p.n.e.). Ibn Ezra w swoich komentarzach polemizował z karaimami, choć często także czerpał z ich prac. Przetłumaczył z arabskiego dzieła D. Hajjudża o gramatyce hebrajskiej. Był także autorem własnych prac z tej dziedziny, m.in. Mozne leszon ha-kodesz (hebr., Równowaga języka świętego [hebrajskiego]). Tworzył wiersze liturgiczne, z których liczne znalazły się w żydowskich modlitewnikach, a także poezję świecką, wzorowaną na arabskiej. Jako filozof nie był twórcą oryginalnym, pozostawał pod silnym wpływem neoplatonizmu Ibn Gabirola.

©Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN