Wiosną 1941 r. Niemcy utworzyli w Wieluniu getto, zlokalizowane w rejonie ulic: Plac Targowy, Targowa, Krakowski Zaułek, Kilińskiego. Stłoczono w nim około 7 tys. osób pochodzenia żydowskiego. Jan Książek w swym opracowaniu Wieluńscy Żydzi pisał: „Podłe były warunki, w jakich zmuszono ich żyć – głodowe racje żywnościowe, okropne warunki sanitarne i ciasnota. Mieszkali w starych, opuszczonych budynkach oraz zwykłych drewnianych szopach. Śmiertelność spowodowana chorobami zakaźnymi była bardzo wysoka". W getcie dochodziło do doraźnych egzekucji – między innymi zimą 1942 r. na placu między ul. Różaną i Palestrancką Niemcy powiesili 10 osób. Likwidacja getta w Wieluniu nastąpiła w sierpniu 1942 r. – więźniowie zostali wywiezieni do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem[1.1].