W czasach pierwszych Piastów znajdowało się tutaj miejsce obronne w pasie umocnień tzw. Bramy Łańcuckiej.

Najstarsza wzmianka o Leżajsku pochodzi z 1346 roku. Lokacja na prawach miejskich nastąpiła w 1397 r. z nadania króla Władysława Jagiełły. Leżajsk był miastem królewskim, siedzibą starostwa od 1435 roku. Miasto było kilkakrotnie niszczone przez najazdy Tatarów w XV i XVI wieku.

W 1524 r. nastąpiła ponowna lokacja miasta w nowym miejscu, bardziej dogodnym do obrony. Od tego momentu Leżajsk stał się ważnym ośrodkiem rzemieślniczo-handlowym. Spławiano stąd zboże i inne towary do Gdańska. Pożary i wojny w XVII i XVIII w. zahamowały rozwój Leżajska.

W latach 1655–1656 Szwedzi podczas tzw. potopu szwedzkiego zniszczyli miasto. Po pierwszym rozbiorze Polski w 1772 r. Leżajsk znajdował się w zaborze austriackim. Austriacy zlikwidowali starostwo i przenieśli je do Łańcuta. W 1809 r. do miasta wkroczyły wojska Księstwa Warszawskiego pod wodzą księcia Józefa Poniatowskiego. Ożywienie gospodarcze nastąpiło pod koniec XIX w. po wybudowaniu linii kolejowej Przeworsk–Rozwadów. Podczas I wojny światowej Leżajsk został poważnie zniszczony podczas licznych bitew nad Sanem. Podczas II wojny światowej, we wrześniu 1939 r. miasto zajęły wojska niemieckie, a w lipcu 1944 r. wojska sowieckie.

Obecnie Leżajsk jest lokalnym centrum administracyjnym, gospodarczym, kulturalnym i oświatowym dla okolicznych miejscowości oraz ważnym ośrodkiem przemysłowym w skali województwa. 

Print