Osadę Aleksandrów ok. 1816 r. założył właściciel okolicznych dóbr Rafał Bartoszewski herbu Sulima, który pragnął stworzyć tutaj ośrodek przemysłu włókienniczego. Zapewnił on dogodne warunki dla osiedlających się tkaczy z terenu Prus. W początkowym okresie najwięcej przybyło kolonistów z Wielkopolski i Śląska. Nazwę osada otrzymała na cześć cara Aleksandra I.

W 1822 r. osada otrzymała prawa miejskie. Po śmierci Bartoszewskiego w 1824 r. właścicielem miasta została rodzina Kossowskich herbu Dołęga. Wkrótce rozwój Aleksandrowa został zahamowany. Ośrodek nie wytrzymał konkurencji sąsiednich ośrodków włókienniczych – Łodzi, Zgierza i Pabianic. Po 1832 r. nastąpił regres gospodarczy. Podczas powstania styczniowego, w 1864 r. miasto zajęli powstańcy. W 1869 r. władze carskie pozbawiły Aleksandrów praw miejskich.

Na przełomie XIX i XX w. Aleksandrów podźwignął się z upadku. Powstały tu liczne zakłady dziewiarskie. W 1888 r. niemiecki fabrykant Juliusz Paschke założył pierwszą mechaniczną fabrykę pończoch. Kolejne fabryki założyli: Gustaw Paschke, Rudolf Schultz, Adolf Greilich, Karol Pfeiffer, Gothilf Knappe, Gustaw Hirsch, Karol Steckl, Albert Stiller. Produkowano tu pokaźne ilości skarpet, pończoch i swetrów; Aleksandrów stał się kolebką polskiego przemysłu pończoszniczego.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Aleksandrów odzyskał prawa miejskie w 1924 roku. Według pierwszego spisu powszechnego z 1921 r. w mieście było 8236 mieszkańców, w tym 37% Niemców, 34% Polaków i 29% Żydów.

Swój wielonarodowy charakter Aleksandrów bezpowrotnie utracił w wyniku II wojny światowej. Po zajęciu miasta przez Niemców zostało ono włączone w listopadzie 1939 r. do III Rzeszy, stając się częścią tzw. Kraju Warty. Nastąpiły represje. Niemcy spalili i zburzyli synagogę, zniszczyli pomniki Kościuszki i Piłsudskiego, zamknęli szkoły polskie i żydowskie. Kościół katolicki zamieniono na magazyn, wprowadzono niemieckie nazwy ulic i placów. Żydom i Polakom narzucono dyskryminujące przepisy oraz przymus pracy dla okupanta. Trwały łapanki, egzekucje i wysiedlenia. Cała ludność żydowska miasteczka została w grudniu 1939 r. wysiedlona, a następnie wymordowana.

W 1945 r. miasto zajęły wojska sowieckie. W latach 1945–1948 wysiedlono za Odrę prawie całą niemiecką społeczność Aleksandrowa; dochodziło przy tym do różnych represji i nadużyć ze strony władz komunistycznych i milicji.