Miasteczko Przyrów zostało lokowane w 1369 r. na prawie średzkim na gruntach wsi Komorów (obszar olsztyńskiego dystryktu zamkowego). Założycielem był Jakub Rechicki z Nagłowic, działający w imieniu króla polskiego Kazimierza Wielkiego. Przywileje lokacyjne potwierdzili kolejni królowie: Zygmunt August, Stefan Batory, Zygmunt III Waza, Michał Korybut Wiśniowiecki.

W XIV w. Przyrów był znanym ośrodkiem produkcji piwa. W 1620 r. było tu 136 domów[1.1], ale większość z nich została w 1656 r. spalona przez Szwedów. Centrum miasta stanowił prostokątny rynek, z którego narożników odchodziły cztery ulice[1.2]. W 1759 r. burmistrz Przyrowa wziął udział w zwołanym w Częstochowie posiedzeniu mieszczan, na temat zasad sprzedaży towarów, co świadczy o przywiązywaniu dużej wagi do handlu.

Od 1793 r. Przyrów znajdował się w zaborze pruskim, od 1807 r. w Księstwie Warszawskim, od 1815 r. w Królestwie Polskim. W XIX w. domy w rynku były już wszystkie murowane, w pozostałych częściach miasta murowane i drewniane, w większości parterowe. W 1807 r. w Przyrowie odnotowano 222 domy i 1169 mieszkańców. W 1869 r. władze carskie pozbawiły Przyrów praw miejskich. W 1880 r. było 2433 mieszkańców, w tym 1429 katolików i 1260 żydów[1.3].

W okresie międzywojennym Przyrów znalazł się w powiecie częstochowskim. W 1930 r. mieszkało tu 2453 osób. Właścicielem tartaku był M. Cyttel, a fabryki okuć metalowych D. Landau.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. Przyrów zajęły wojska niemieckie, a w styczniu 1945 r. wojska sowieckie.