W Haliczu Żydzi mieszkali od początku XV wieku. Król Polski Aleksander Jagiellończyk w 1506 r. tymczasowo zwolnił Żydów z podatków. Także Zygmunt II August zmniejszył powinności Żydów po pożarze w 1551 roku. W dokumencie, datowanym na rok 1572 mowa o 31 domach żydowskich.

W 1765 r. w Haliczu mieszkało 258 Żydów, w 1870 — 839 Żydów (27,9% ogółu ludności), w 1900 — 1454 Żydów (30%). W XIX w. istniała synagoga. W pierwszej połowie XIX w. rabinem Halicza był I. M. Froles (1784–1854). Pod koniec XIX w. zostały utworzone dwie organizacje syjonistyczne. W 1907 r. otwarto szkołę męską, w której językiem wykładowym był hebrajski. W 1921 r. w mieście mieszkało 582 Żydów (16,9% ogółu ludności), w 1931 r. — 878 Żydów, w 1939 r. — około 1 tys. Żydów.

2 lipca 1941 r. Halicz znalazł się pod okupacją niemiecką. Wraz z Sowietami, na wschód, zdążyła ewakuować się jedynie niewielka część społeczności. 14 kwietnia 1942 r. w Haliczu zostało zamordowanych około stu Żydów, a ponad 500 skierowano do Stanisławowa (obecnie Iwano-Frankiwśk), gdzie funkcjonował obóz pracy. 15 kwietnia 1942 r. do Stanisławowa odesłano jeszcze 170 Żydów z Halicza. Wielu z nich zmarło z głodu i chorób, spowodowanych warunkami bytowania, które były nie do zniesienia. Latem 1943 r. więźniowie obozu pracy zostali rozstrzelani.

W latach 70.–80. XX w. w Haliczu mieszkało kilka rodzin żydowskich. Według spisu z 2001 r. w Haliczu nie było już ludności żydowskiej, zamieszkałej na stałe.

Na podstawie

Print