Pierwsze wzmianki o obecności Żydów w Jaraczewie pochodzą z XVIII wieku. Zostali sprowadzeni prawdopodobnie przez właścicieli miasta, Jaraczewskich. Otrzymali za miastem, w kierunku Borku, grunt pod budowę bóżnicy oraz teren na cmentarz (50 m na zachód od bóżnicy). Największą liczebność gmina żydowska osiągnęła w XIX w. W 1871 r. było tu 147 Żydów. Ok. 1882 r. wystawiono synagogę. Społeczność zaczęła jednak topnieć wskutek emigracji, m.in. do większych ośrodków, Ameryki, a także Wielkiej Brytanii i Australii. Na początku XX w. gmina została włączona do gminy żydowskiej w Koźminie Wielkopolskim. W 1921 r. pozostało już tylko 21 Żydów na 855 mieszkańców (2,5%). O losach miejscowych Żydów w okresie Zagłady nic nie wiadomo; być może społeczność zanikła jeszcze w międzywojniu.

Szerzej o społeczności piszą Heppner i Herzberg.

Bibliografia

• Heppner A., Herzberg I., Aus Vergangenheit und Gegenwart der Juden und der jued. Gemeinden in den Posener Landen; nach gedruckten und ungedruckten Quellen, Koschmin – Bromberg 1909, ss. 493–497.