Oborniki, wzmiankowane po raz pierwszy w 1299 r., uzyskały prawa miejskie przed 1339 rokiem. Stanowiły własność królewską. W XIV–XVI w. funkcjonował tu ośrodek rzemieślniczo-handlowy, istniała komora celna. W 1656 r. miasto zostało zniszczone, a zamek zburzony przez Szwedów.

W latach 1793–1919 Oborniki znajdowały się w zaborze pruskim (tylko w latach 1807–1815 w Księstwie Warszawskim), gdzie stanowiły ośrodek oporu przeciwko germanizacji (działalność organizacji polskich, m.in. Towarzystwa Rolniczego, Towarzystwa Pożyczkowego i Kasy Oszczędności). W XIX w. korzystały z rozwoju młynarstwa i handlu drewnem. W 1816 r. stały się stolicą powiatu, a od 1879 r. posiadały połączenie kolejowe. Mieszkańcy wzięli udział w powstaniach wielkopolskich w 1848 i 1918–19 roku.

W czasie okupacji niemieckiej podczas II wojny światowej (1939–1945) Oborniki zostały wcielone do III Rzeszy. Część ludności wysiedlono do Generalnego Gubernatorstwa lub wywieziono na roboty przymusowe do Niemiec.

Do 1975 r. i ponownie od 1999 r. stanowią siedzibę powiatu.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.