Pierwsze wzmianki o rozwoju osadnictwa na terenie dzisiejszego Trzebiatowa dotyczą IX wieku, kiedy to znajdował się tutaj warowny gród słowiański sprzężony z osadą przygrodową. Natomiast pierwsza wzmianka o samym mieście pojawiła się w roku 1170 w przywileju fundacyjnym wydanym przez Kazimierza I dla nowo powołanego klasztoru w Białoboku, w którym określony został on jako wieś kościelna. Użyto wówczas również nazwy castrum. W 1208 roku wymienia się już Trzebiatów i jego okolice jako ziemię Trzebiatowską (terra Trebetow), która obejmowała cały obszar nad dolną Regą. W I połowie XII wieku Pomorze Zachodnie nękane było najazdami Brandenburgii. Nie mogąc liczyć na pomoc ze strony skłóconych książąt władających innymi dzielnicami Polski, znalazło się ono w obliczu utraty samodzielności i niezawisłości. Wówczas książętom pomorskim przyszła z pomocą potężna Lubeka, co spowodowało, że w 1234 roku nastąpiła pierwsza lokacja miast zachodniopomorskich na prawie lubeckim.
Trzebiatów, który już wcześniej miał charakter ośrodka rzemieślniczo-handlowego, otrzymał prawa miejskie 6 maja 1277 roku z rąk księcia Barnima I, jego syna Bogusława IV oraz opata Tomasza z klasztoru w Białobokach. Niewielkiej osadzie stwarzało to olbrzymie szanse gospodarcze, gdyż z otrzymaniem praw miejskich wiązał się wówczas szereg przywilejów i ulg. Zwiastunem nadchodzącej świetności było nadanie Trzebiatowowi już w dziesięć lat później, w roku 1287, przez księcia Bogusława IV oraz opata Thitboldusa prawa lubeckiego. Przyznali oni również miastu port Regoujście oraz wolną żeglugę na Redze.
Miasto rozwijało się szybko i urosło do rangi dużego ośrodka handlowego, przede wszystkim dzięki kurateli pobliskiego klasztoru norbertanów. Dzięki doskonałym naturalnym walorom obronnym Trzebiatów stał się ważnym punktem w systemie militarnym Księstwa Zachodniopomorskiego. Za pomoc jakiej Trzebiatów udzielił księciu Bogusławowi IV w bitwie pod Stargardem przeciw Brandenburgii, miasto otrzymało prawo odbijania pieczęci w czerwonym wosku. Było to ogromne wyróżnienie zważywszy, że przysługiwało ono tylko książętom i wysokim władzom.
W 1303 r. miasto otrzymało prawo składu, a w 1309 prawo połowu ryb na Bałtyku. Od tej pory wszystkie statki przepływające Regą przez Trzebiatów były zatrzymywane przy pomocy utrzymywanego na łańcuchach wielkiego pnia drewnianego przegradzającego rzekę, natomiast przewożone tędy towary przez pewien okres musiały zostać wystawione na sprzedaż w mieście. Na tym między innymi tle rozgorzała wielowiekowa waśń między sąsiadującymi grodami: Gryficami i Trzebiatowem.
Mimo konfliktu Trzebiatów nadal prężnie się rozwijał, pomnażał flotę, stał się ośrodkiem handlu morskiego i utrzymywał kontakty handlowe z Gdańskiem, Rugią, Lubeką, Kopenhagą i innymi portami bałtyckimi. Dzięki swej przynależności do Kołobrzegu, w 1416 r. Trzebiatów stał się pełnoprawnym członkiem Hanzy, jednak w 1465 r. miasto zostało wykluczone związku, co było spowodowane nieprzestrzeganiem przez nie rozporządzeń. Trzebiatów w dalszym ciągu utrzymywał kontakty handlowe z Kołobrzegiem, ale nie uniknął zatargów także i z tym miastem. Ale nawet to nie zdołało pogorszyć sytuacji ekonomicznej miasta w XVI wieku. Trzebiatów eksportował wówczas spore ilości artykułów spożywczych oraz wełnę i prowadził na szeroką skalę handel zarówno morski jak i lądowy. Z cytowanych w literaturze tabel cła sundzkiego wynika, że handel morski Trzebiatowa prowadzony był w XVI wieku na bardzo szeroką skalę. Niekorzystny wpływ na rozwój miasta miały kilkakrotne pożary, które za każdym razem prawie doszczętnie niszczyły miasto.
W 1534 r. Trzebiatów stał się miejscem ważnego wydarzenia, ponieważ wówczas zwołano w mieście szlachecki sejm stanowy, który podjął uchwałę o reformacji, obowiązującej dla całego Księstwa Pomorskiego. Przyjęto wówczas luteranizm jako religię panującą, a odrzucono katolicyzm i zwierzchnictwo Rzymu. Decyzje podjęte w Trzebiatowie miały istotne znaczenie dla dalszego rozwoju społeczno-politycznego miasta i całego Pomorza Zachodniego.
Powolny upadek Trzebiatowa zaczął się w drugiej połowie XVI wieku, kiedy to osłabła potęga Hanzy, a wraz z nią zanikły rozległe kontakty handlowe. W niespokojnym wieku XVII częste zmiany koniunktury handlowej doprowadziły do zubożenia trzebiatowskiego patrycjatu. Regres w rozwoju miasta przyniosła również wojna trzydziestoletnia. Wojska carskie usiłowały bezskutecznie zdobyć Trzebiatów w 1630 roku, jednak ponowny szturm we wrześniu 1634 r. zmusił mieszkańców miasta do poddania się. W wyniku pokoju westfalskiego z 1648 r. Trzebiatów znalazł się pod władaniem Brandenburgii.
Ogromny pożar w 1679 r. strawił większą część miasta wraz z ratuszem i dworem książęcym. Zniszczona została też cegielnia, domy budowano więc z gliny, a dachy kryto słomą lub trzciną. Tętniące niegdyś życiem miasto w latach 1690-1691 nie posiadało nawet karczmy. Aż do początków XIX wieku sytuacja w mieście była niekorzystna. W 1720 roku Trzebiatów przypadł Prusom, a silny fiskalizm polityki ekonomicznej państwa pruskiego, związany z ogromnymi kosztami utrzymania armii, dla ośrodków tak słabych jak Trzebiatów stanowił poważną barierę w dalszym rozwoju. Cła, podatki oraz zniesienie samorządu municypalnego przesądziły o upadku miasta na okres kolejnych 100 lat. Spore straty przyniosła również wojna siedmioletnia w latach 1756-1763. Jednak Trzebiatów zaczął się odradzać już w drugiej połowie XIX wieku. Wybudowana w 1882 roku linia kolejowa łącząca miasto ze Szczecinem i Kołobrzegiem wpłynęła na ożywienie życia mieszkańców. W 1859 roku miasto posiadało już nowy szpital, który w latach 30. wieku XX miał ok. 100 pacjentów. W 1864 r. wybudowano w Trzebiatowie gazownię, a w 1925 roku hydroelektrownię.
Po zakończeniu I wojny światowej przystąpiono do budowy nowego osiedla, wokół miasta rozwinęło się także ogrodnictwo i sadownictwo. Miasto posiadało już w XIX wieku gaz i światło, brakowało natomiast kanalizacji. Pomorze po 1945 roku było jedną z prowincji Rzeszy Niemieckiej, a powiat gryficki z miastem Trzebiatowem wchodził w skład rejencji szczecińskiej. W wyniku zmian podziału terytorialnego, przeprowadzonego w 1938 r. utworzono trzecią rejencję w Pile. W związku z tym Trzebiatów znalazł się w rejencji koszalińskiej, gdzie pozostał aż do 1945 roku.
Z chwilą dojścia Hitlera do władzy administracja państwowa została opanowana przez aparat policyjny NSDAP, a kierownictwo NSDAP powiatu gryfickiego (tzw. „Kreisleitung), na czele którego stał Franz Ohm, miało swoją siedzibę w Trzebiatowie. W ramach przygotowań do wojny na terenach rolniczych, do których należał Trzebiatów intensyfikowano produkcję rolną i gromadzono rezerwy żywnościowe. Wtedy też nastąpił trwający aż do roku 1945 odpływ siły roboczej z Trzebiatowa i okolic, spowodowany masowym powoływaniem ludności do służby wojskowej w armii niemieckiej. Do połowy 1944 roku ubyło z tego terenu około 25% ludności, głównie mężczyzn. Tak znaczne zmniejszenie się ludności w wieku produkcyjnym rekompensowane było w poważnym stopniu przez napływ niemieckiej ludności cywilnej, ewakuowanej z zachodnich terenów Niemiec oraz przez jeńców wojennych i ludność cywilną przywożoną na tzw. przymusowe roboty.
Pierwsza dekada marca roku 1945 przyniosła ponowne zmiany na mapie politycznej powiatu gryfickiego. Wojska 1 Frontu Białoruskiego oraz 1 Armii Wojska Polskiego zajęły Trzebiatów 4 marca. W maju władza w Trzebiatowie została przekazana w ręce cywilów. Ludność utrzymywała się wtedy przeważnie z rolnictwa, chociaż do roku 1945 istniały w mieście drobne zakłady jak: wytwórnia sprzętu posrebrzanego, fabryka fajansu, fabryka skór, kilka małych młynów, tartaki, mleczarnia, zakład maszyn obróbki drewna, muzeum regionalne, rzeźnia, drukarnia miejska, trzy szkoły, gazownia i dom starców.
W czasie działań wojennych zniszczeniu uległa część zabudowy miejskiej, zwłaszcza w zabytkowym śródmieściu. Zachowały się jednak wszystkie ważniejsze obiekty architektury użyteczności publicznej, a także mury miejskie. Znacznie dotkliwsze straty w zabudowie miejskiej spowodowane zostały zaniedbaniami i rozbiórkami dokonanymi w latach powojennych. Mimo to, w 1955 roku cały obszar Starego Miasta, w granicach murów obronnych został wpisany do rejestru zabytków, a w 1996 roku Trzebiatów, w uznaniu jego wielkiej wartości historycznej, został objęty rządowym programem „Ratowanie miasteczek historycznych”.
