Amen (hebr., zaprawdę, niech się stanie) – formuła potwierdzenia. Wywodzi się z hebrajskiego rdzenia mn (być mocnym, stałym). W Starym Testamencie używana jako odpowiedź na wolę Boga; w Nowym Testamencie pojawia się często w odniesieniu do wypowiedzi Jezusa, potwierdzając jej prawdziwość. W Ewangelii św. Jana „amen” jest wypowiadane zazwyczaj dwa razy jako uroczysta deklaracja prawdziwości sądów: „to prawda, tak rzeczywiście jest”, „zaprawdę, zaprawdę” (J 1,51), stając się odpowiednikiem spotykanego u proroków starotestamentowych wprowadzenia „tak mówi JHWH”. Występuje w liturgii wszystkich wyznań chrześcijańskich jako aklamacja wiernych kończąca modlitwy, hymny, śpiewy.
W muzyce chrześcijańskiej formuła ta jest szczególnie eksponowana na końcu mniejszej doksologii oraz w mszy św. na końcu Gloria i Credo. W śpiewie gregoriańskim „amen” było zazwyczaj ozdabiane długimi melizmatami (figurami melodycznymi śpiewanymi na jednej sylabie tekstu). W polifonicznych opracowaniach mszy (także w zakończeniach oratoriów) z XVII–XIX w. na tej formule budowano często monumentalne fugi, w których słowo to pojawia się wielokrotnie. Praktykę tę zapoczątkował w XVII w. Antonio Bertali, a kontynuowali m.in. Georg Friedrich Haendel, Johann Sebastian Bach, Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven. Rozbudowane „amen” pojawia się w Requiem Romana Maciejewskiego (1959); Amen na chór mieszany skomponował w 1975 r. także Henryk Mikołaj Górecki.
© Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.