Apokaliptyka [gr. apokálypsis ‘odsłonięcie’, ‘objawienie’] – literatura objawieniowa, nurt piśmiennictwa żydowskiego i wczesnochrześcijańskiego III w. p.n.e.– II w. n.e. przedstawiający idee religijne w formie objawienia od Boga, podyktowanego ludziom lub przekazanego przez obrazy.
W apokalipsie występują postacie i symbole ze Starego Testamentu, anioły, zwierzęta, liczby symbolicznej, ciała i zjawiska niebieskie. Jako autorów podawano zwykle osoby z dawniejszych czasów (pseudonimia). Apokaliptyka mówiła w języku wizji symbolicznej o sensie dziejów i zwycięstwie Boga nad złem; poszczególne obrazy odnosiły się do ówczesnych wydarzeń politycznych, zwłaszcza wojen i prześladowań, do rzeczywistości duchowej i niebiańskiej, wreszcie do czasów ostatecznych. Zapowiedzią apokaliptyczną były wizje prorockie z ksiąg Ezechiela i Zachariasza, wprost do tego nurtu należy 2. część Księgi Daniela i wiele apokryfów, jak: 3 Księgi Henocha, 4. Księga Ezdrasza i in. utwory przypisywane Ezdraszowi, Apokalipsa syryjska Barucha, Wniebowzięcie (Testament) Mojżesza, Apokalipsa Abrahama, Wyrocznie sybillińskie. Gatunek ten kontynuuje Apokalipsa świętego Jana oraz apokalipsy apokryficzne Nowego Testamentu (apokryfy).
Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.