Falanga, ONR „Falanga”, Ruch Narodowo-Radykalny, nielegalna organizacja polityczna powstała w kwietniu 1935 r. w wyniku rozłamu dokonanego przez B. Piaseckiego w Obozie Narodowo-Radykalnym.

Działała głównie na wyższych uczelniach, za pośrednictwem lokalnych organizacji zarejestrowanych pod różnymi nazwami. Głosiła hasła antydemokratyczne, antykapitalistyczne, antysemickie i prokatolickie. W 1937 r. zbliżyła się do OZN, w 1937 utworzyła własną centralę związków zawodowych Narodową Organizację Pracy. W marcu 1938 r. powołała Komitet Porozumiewawczy Organizacji Narodowo-Radykalnych (skupiał przedstawicieli organizacji lokalnych). Struktura organizacyjna (okręgi, inspektoraty, sekcje i autonomiczne bojówki) oparta na wzorcach militarnych. Na czele Falangi stało Kierownictwo Główne (zwane też Komitetem Głównym).

Liczyła ok. 5 tys. członków; przywódca — Piasecki, czołowi działacze: S. Cimoszyński, Z. Dziarmaga, W. Kwasieborski, Z. Przetakiewicz, A. Reutt, M. Reutt, J. Rutkowski, W. Staniszkis, B. Świderski, W. Wasiutyński; organy prasowe: „Ruch Młodych” i „Falanga”. W czasie okupacji niemieckiej działalność Falangi kontynuowała Konfederacja Narodu.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.