Złoty, złoty polski, zł:

1) złoty polski, polska jednostka monetarna, powstała pod koniec XV w. jako odpowiednik w srebrze złotego dukata (gulden, talar), równa 30 groszy. W postaci monety srebrnej złoty polski bito w 1564 r. (półkopek) i 1663–66 (tymf). Od ok. 1676 r. jednostka obrachunkowa waluty miedzianej, równa 90 szelągom miedzianym. W 1766 r. wprowadzono złoty polski jako jednostkę monetarną równą 2,92 g srebra (1/8 talara lub 30 groszy). Bito monety 1/4 z., 1/2 z., 1 z. i 2 z. Złoty polski, o nieco obniżonej wartości, pozostał jednostką monetarną Księstwa Warszawskiego, Królestwa Polskiego po 1815 r. i Wolnego Miasta Krakowa. Po 1831 r. zrównany z 15 kopiejkami, do 1841 bito rosyjskie monety z dodatkowymi polskimi przeliczeniami na złoty. Od 1830 r. w obiegu także banknoty. W latach 1817–33 bito monety o nominale 25 złotych (tzw. złoty królewski) i 50 złotych, opiewające na złoty polski w złocie, o 5% droższy od złotego polskiego w srebrze. Rachunki w złotych polskich, równych 15 kopiejkom, prowadzono do 1916. W zaborze pruskim złoty polski = 1/6 talara, w zaborze austriackim 1/4 złotego ryńskiego;

2) jednostka monetarna Polski, wprowadzona w 1924 r., początkowo równa frankowi w złocie; 1 z. = 100 groszy (1950 wymieniony na nowy złoty w relacji 100 : 1, 1995 ponownie, w relacji 10 000 : 1);

3) złoty czerwony - dukat;

4) złoty ryński, gulden, srebrna moneta austriacka w latach 1559–1857, od 1753 jednostka monetarna Austrii w systemie konwencyjnym, równa 1/2 talara lub 60 krajcarów. W Galicji odpowiadał 4 złotym polskim. Nazwę „ryński” przeniesiono na utworzony w 1857 r. złoty austriacki (floren = 100 centów).

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.