Jak podają autorzy wpisu w "The Encyclopedia of Jewish life before and during the Holocaust", pierwsi osadnicy żydowscy przybyli do Lenina w początkach osiemnastego wieku z Łachwy i Słucka. W 1897 r. w Leninie mieszkało 753 Żydów. W 1921 r. było ich 928 na 1520 mieszkańców (61%).w 1939 - 1071 Zydów (52,5%)[1.1] W okresie międzywojennym 90% żydowskich dzieci uczęszczało do szkoły hebrajskiej.

 Żydzi osiedlali się w Leninie od początku XVIII wieku. W latach 1860-1926 funkcję rabina w Leninie pełnił Jehuda Turecki. W 1867 roku w Leninie działała jedna synagoga, natomiast w roku 1904 – dwie. W 1897 roku zaczął działać krąg syjonistyczny. W 1912 roku funkcjonowały również żydowskie towarzystwa oszczędnościowo-kredytowe. W 1914 roku Żydzi posiadali aptekę i 10 sklepów (w tym 4 spożywcze i 3 z galanterią). W latach 1920-30 we wsi działały oddziały partii i organizacji żydowskich, a także kasa kredytowa Gemiłus Chesed. W latach 1926-29 funkcję rabina w Leninie sprawował Nachman Wassermann, natomiast w latach 1929-42 Mosze Milstein (?-1942). W Leninie działała również szkoła, w której językiem wykładowym był język hebrajski, zastąpiony w 1939 roku jidysz.

18 lipca 1941 roku Lenin zajęły oddziały niemieckiego Wehrmachtu. Na początku okupacji Niemcy rozstrzelali 7 Żydów, działaczy Komsomołu, konspiratorów, którzy ukrywali przed okupantami swój majątek i bydło. 6 listopada 1941 roku rozstrzelano rodziny Horodeckich i Flatów, których członkowie służyli w Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej. W maju 1942 roku w Leninie zostało utworzone getto. 14 lipca 1942 roku podczas likwidacji getta Niemcy rozstrzelali 1850 Żydów. Likwidację getta przeżyło 28 osób. W połowie września 1942 roku zostali oni wyzwoleni przez partyzanckie zgrupowania żydowskie.