Local history

Najstarsze udokumentowane ślady poświadczające istnienie Klwowa zachowały się w dokumentach z 1338 i 1406 r.; bez wątpienia, osadnictwo związane z nadaniami ziemi na rzecz rycerstwa na terenach nad Drzewiczką rozwijało się już od jakiegoś czasu. W przypadku Klwowa był to ród Duninów-Łabędziów. Rodowód nazwy nie jest jasny. Choć ludowa etymologia dopatruje się związku między nazwą Klwów a położeniem na szlaku handlowym „ku Lwowu”, to naukowcy przychylają się do podobieństwa ze staropolskim „klwać”, czyli – w podstawowym znaczeniu – „dziobać”.

W 1401 r. erygowano parafię i rozpoczęto budowę kościoła (lokalizacja nieznana). W 1416 r. na prośbę dziedzica Klwowa imieniem Borzuj (lub Borzywoj) Władysław Jagiełło nadał wsi prawa miejskie wraz z prawem do cotygodniowego targu i dwóch jarmarków rocznie. Funkcji targowej towarzyszyło dogodne położenie na lądowym szlaku handlowym oraz bliskość Pilicy, zapewniającej łączność z Wisłą. Źródłem utrzymania mieszkańców były handel wraz z rzemiosłem (z 1463 r. pochodzi wzmianka o krawcu Janie z Klwowa) oraz rolnictwo. Nieco później, w XVI w., z miejscowych rzemieślników zasłynął Piotr Prażmo (lub Prażma), mistrz kowalstwa artystycznego. Jego warsztat opuściły między innymi słynne żelazne drzwi z 1564 roku (dziś eksponowane w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu).

Pomyślny okres zakończył się w XVII wieku. Nastąpił regres, związany z wojnami i epidemiami. Kolejni właściciele zmieniali się jak kalejdoskopie, nie interesując się szczególnie losem swoich dóbr. Taki stan rzeczy utrzymywał się do 1732 r., kiedy miasto znalazło się w posiadaniu szlacheckiej rodziny Świdzińskich. Stanisław Antoni Świdziński w 1743 r. zezwolił mieszczanom na wyrób alkoholu w dworskim browarze, namówił do osiedlenia się nowych osadników – szewców, a w 1749 roku wystarał się u Augusta III o przywilej zezwalający na lokację nowego ośrodka miejskiego. Z „Nowego Miasta Klwowa” ostatecznie nic nie wyszło, ale przynajmniej uporządkowano sprawy związane ze starym ośrodkiem.

Po III rozbiorze Polski Klwów znalazł się w granicach Austrii, potem był w granicach podporządkowanego Rosji Królestwa Polskiego. W pierwszej połowie XIX w. historia oszczędziła leżącemu nieco na uboczu miastu wojennych wstrząsów. W 1869 r. władze carskie z przyczyn ekonomicznych pozbawiły Klwów praw miejskich.

W 1915 r. w czasie walk pomiędzy Rosjanami a Austriakami miejscowość prawie doszczętnie spłonęła. Po wojnie przystąpiono do odbudowy. Współcześnie gmina specjalizuje się w uprawie papryki. Miejscowość nie odzyskała praw miejskich.