Oppenheim Józef (15.06.1887 Warszawa – 28.01.1946 Zakopane) – narciarz, taternik, ratownik górski.
Oppenheim pochodził z Warszawy. Na początku XX w. działał w III Proletariacie. Został aresztowany, ale zdołał uciec. Rozpoczął studia na politechnice, jednak szybko je porzucił. Zamieszkał w Krakowie. W 1910 r. przyjechał z grupą z krakowskiego Akademickiego Związku Sportowego do Zakopanego i zdecydował się zostać na stałe. Podjął pracę jako kierownik Domu Turystycznego AZS. Później został przewodnikiem wycieczek studenckich po Tatrach. Zajął się też narciarstwem i wspinaczką. Wytyczył nowe drogi, pierwsze wejścia zimowe, m.in. w 1914 r. na Mięguszowiecki Szczyt Czarny, Młynarza i Kaczy Szczyt. Prowadził też działalność odkrywczą w jaskiniach. Zajmował się też fotografią, wydał kilka albumów ze zdjęciami Tatr. Zasiadał w zarządzie Sekcji Narciarskiej Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Od 1912 r. należał do Tatrzańskiego Pogotowia Ratunkowego, a latach 1914–1939 i w 1945 r. był jego kierownikiem, uczestniczył i kierował wieloma akcjami ratunkowymi.
Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w okolicach Kowla, później, w 1942 r., przeniósł się do Warszawy i ukrywał się u przyjaciół aż do powstania warszawskiego. W 1945 r. wrócił do Zakopanego, stanął na czele TOPR-u, a potem zajął się organizowaniem domów wypoczynkowych. W styczniu 1946 r. został zastrzelony we własnym domu na Krzeptówkach w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach.