Pierwsza wzmianka o Dubnie pochodzi z Latopisu Hipackiego, a odnosi się do 1099 roku. W XI–XII w. stanowiło centrum samodzielnego księstwa. W XIII w. znalazło się w Księstwie Halicko-Włodzimierskim, a od połowy XIV w. – w Polsce, gdzie zyskało status silnej twierdzy. W 1498 r. otrzymało prawa miejskie. Stanowiło własność m.in.: od XIV w. Ostrogskich, od 1619 r. – Zasławskich, od 1673 r. – Lubomirskich. Funkcjonowała tu jedna z najstarszych i najważniejszych gmin żydowskich we wschodniej Europie, powstała w XIV wieku. W okresie Rzeczpospolitej miało duże znaczenie handlowe, jednak po 1795 r., gdy znalazło się w zaborze rosyjskim, nastąpił upadek gospodarczy. W okresie 1920–1939 w Polsce, jako stolica powiatu w województwie wołyńskim. Od września 1939 r. pod okupacją sowiecką, ludność (gł. Polacy) była deportowana w głąb ZSRR. W latach 1941–1944 pod okupacją niemiecką. W 1942 r. Niemcy utworzyli getto, które przyczyniło się do zagłady miejscowych Żydów. W okresie 1945–1991 Dubno wchodziło w skład Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.