Początek osadnictwa żydowskiego w Gorzowie jest związany z pierwszą wojną śląską w 1742 r., podczas której większość Śląska znalazła się pod panowaniem Królestwa Pruskiego (z wyjątkiem Śląska Cieszyńskiego i księstwa opawskiego).

Według pruskiej statystyki z 1787 r. w Gorzowie Śląskim mieszkało 48 Żydów[1.1].

W 1845 r. w Gorzowie Śląskim żyło 121 Żydów (12% ogółu mieszkańców)[1.2]. W latach 1864–1865 w mieście wybudowano synagogę.

Po zakończeniu I wojny światowej i odrodzeniu państwa polskiego większość śląskich Żydów zdecydowanie opowiadała się po stronie proniemieckiej. W owym czasie wielu z nich decydowało się na wyjazd na Zachód, najczęściej do wielkich ośrodków miejskich w Niemczech. Proces ten dotyczył także Gorzowa Śląskiego.

W plebiscycie z 1921 r. mieszkańcy Gorzowa Śląskiego oddali 90,5% głosów za pozostaniem miasta w Niemczech i 9,5% głosów – za Polską. W wyniku głosowania miasto pozostało w Niemczech. W 1926 r. w Gorzowie Śląskim żyło jedynie 43 Żydów.

Akcję bojkotu antyżydowskiego w Gorzowie Śląskim przeprowadzono – podobnie jak w całych Niemczech – w sobotę 1 kwietnia 1933 r. Podczas „nocy kryształowej” (z 9 na 10 listopada 1938 r.) hitlerowcy spalili synagogę. Jej ruiny zostały później rozebrane.

Nie są znane losy ostatnich Żydów z Gorzowa Śląskiego. Prawdopodobnie zostali oni wywiezieni do gett w Generalnym Gubernatorstwie lub bezpośrednio do któregoś z obozów pracy przymusowej.

Po II wojnie światowej społeczność żydowska w Gorzowie Śląskim nie zdołała się odbudować.