Żagańskie księstwo – księstwo położone w północno-zachodniej części Śląska, ze stolicą w Żaganiu. Powstało 1278 z podziału księstwa głogowskiego między synów Konrada I

W 1304 włączone do księstwa głogowskiego; odtworzone na skutek podziałów tego księstwa 1312 i 1316–21, objął je Henryk II (IV) Wierny, który 1329 złożył hołd lenny Janowi Luksemburskiemu; k.ż. obejmowało wówczas: Żagań, Kożuchów, Szprotawę, Zieloną Górę, Krosno, Nowogród Bobrzański, Otyń, Sulechów, Świebodzin oraz Przemęt z okręgami.

W 2. poł. XIV w. parokrotnie łączone z księstwem głogowskim i oddzielane od niego; ostatecznie wydzielone 1413 dla Jana I (wnuka Henryka V Żelaznego), obejmowało jedynie okręgi: żagański, przewozki i nowogrodzki, i w tym kształcie przetrwało do XVIII w. W 1472 sprzedane margrabiom saskim, 1548 wróciło do Korony czeskiej; 1627 jako lenno sprzedane A. von Wallensteinowi (wraz z tytułem księcia na Żaganiu), skonfiskowane po jego śmierci (1634), 1646 ponownie sprzedane W.E. von Lobkowitzowi; 1786 zakupione przez ks. kurlandzkiego, P. Birona, od 1805 było w posiadaniu jego córek; od 1862 w rodzinie de Talleyrand-Perigord, jako lenno tronowe przetrwało do 1935, a jako siedziba książęca do 1929 (tytuł książęcy jest nadal dziedziczony w tej rodzinie).

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.