Pierwsze wzmianki na temat żydowskich osadników w Potyliczu pochodzą z końca XV wieku. W późniejszych latach społeczność ta otrzymywała różne przywileje handlowe. W mieście funkcjonował też żydowski browar, który powstał w miejsce kościoła pw. Przemienienia Pańskiego.

W 1847 r. liczba Żydów w Potyliczu wynosiła 112, czyli około 4 proc. społeczności miasta (2745 osób). W 1880 r. w mieście mieszkało już 303 Żydów, którzy stanowili około 11 proc. wszystkich mieszkańców (2870), zaś w 1900 r. – 335 Żydów, czyli około 10 proc. całej ludności (2929 osób).

Do powinności mieszkańców Potylicza zaliczały się różne opłaty, m.in.: „Mieszczanie z placów i ogrodów płacą ogółem według prawa swego 62 zł, Żydzi zaś z domków na 32 zł się składają”[1.1].

Niestety, brakuje źródeł dokumentujących los Żydów z Potylicza podczas drugiej wojny światowej. Wiadomo jedynie, że we wrześniu 1942 r. ludność żydowska z Potylicza została przetransportowana do getta w Rawie Ruskiej, gdzie po drugiej akcji likwidacyjnej Niemcy koncentrowali Żydów z okolicznych miejscowości (np. Magierów, Niemirów, Uhnów, Lubycza Królewska). Likwidacja getta trwała od 7 do 11 grudnia 1942 r. – 2000 osób zastrzelono na miejscu, a 2500 deportowano do ośrodka zagłady w Bełżcu.

Bibliografia

• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 8, red. F. Sulimierski, W. Walewski, B. Chlebowski, Warszawa 1881, ss. 880–881, 883.
• The Encyclopedia of Camps and Ghettos 1933–1945, t. II A, red. Goeffrey P. Megargee, ss. 819–820.
• The Encyclopedia of Jewish Life Before and During the Holocaust, t. 2, red. S. Spector, G. Wigoder, New York 2001, s. 1018.