„Czarno na białem” – tygodnik społeczno-polityczny założony przez Januarego Grzędzińskiego, wyd. 1937–39 w Warszawie; terenem oddziaływania „Cz.n.B.” miał być Związek Legionistów Pol., zasięg jednak szybko wykroczył poza jego ramy; pismo demokratycznej opozycji związanej z lewicą obozu rządzącego; powstało jako wyraz sprzeciwu wobec występujących we władzach obozu sanacyjnego tendencji autorytarnych i dążeń do porozumienia się ze skrajnym odłamem obozu nar., skupiało publicystów — przedstawicieli różnych ugrupowań i partii politycznych (od IX 1939 krąg ideowy Klubów Demokratycznych), dzięki którym nabrało demokratycznego charakteru (J. Grzędziński i Andrzej Strug). Wokół czasopisma skupiło się grono lewicowych autorów, m.in. Hanna Krahelska, Adam Próchnik, Paweł Hulka-Laskowski, Jan Karol Wende, Wincenty Rzymowski, M. Czuchnowski, E. Szemplińska, Jerzy Borejsza, Andrzej Strug (satyryczny rozrachunek z obozem rządzącym — W Nienadybach byczo jest), S.J. Lec, M. Szerer. Okresowo ukazywał się dodatek literacko-artystyczny „Gong”. Pismo dotykały liczne konfiskaty przez cenzurę. Wydawcą był J. Dąmbski, redaktorzy nacz.: Grzędziński, M. Krzepkowski, J. Czarnocki, L. Życki-Małachowski, od 1938 r. wydawca i redaktor J. Turowa; największy nakład ok. 10 tys. egzemplarzy.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.