„Wiadomości Literackie” – tygodnik lit.-kult., wyd. 1924–39 w Warszawie przez A. Bormana i M. Grydzewskiego (założyciel i redaktor nacz.). Czołowymi współpracownikami byli poeci grupy Skamander. Stały zespół krytyków „W.L.” tworzyli m.in.: E. Breiter, S. Napierski, L. Piwiński, K.W. Zawodziński, od 1933 współpracował K. Irzykowski. Wśród współpracowników znajdowali się badacze literatury (W. Borowy, K. Czachowski, S. Helsztyński, M. Kridl, J. Krzyżanowski) i historycy (Sz. Askenazy, J. Feldman, M. Handelsman).

Jedno z gł. czasopism lit. 20-lecia międzywojennego, początkowo solidaryzujące się z obozem rządowym, od ok. 1930 powiązane z tzw. lewicą sanacyjną (brzeski proces), miało oblicze demokr.-liberalne, o tendencjach racjonalistycznych i laickich, antyrasistowskich i pacyfistycznych. Pierwsze nowocześnie wyd. czasopismo dla szerokiego kręgu inteligencji, stosowało formy nowoczesnej reklamy; pomysłowo i atrakcyjnie redagowane, prowadziły liczne kampanie publicyst. (m.in. akcje antybrązownicze i walka o tzw. życie świadome T. Boya-Żeleńskiego, od 1928), inicjowały dyskusje kryt., drukowały polemiczno-satyryczne dodatki i parodystyczne jednodniówki, ustanowiły nagrodę za najlepszą pol. książkę roku przyznawaną od 1934 przez tzw. Akademię Niezależnych (od 1937 także przez czytelników). „W.L.” upowszechniały gł. twórczość skamandrytów oraz pisarzy z kręgu Skamandra (M. Pawlikowska-Jasnorzewska, K. Iłłakowiczówna, J. Wittlin, J. Liebert i in.). Pismo publikowało utwory pisarzy o zróżnicowanych postawach światopoglądowych i artyst., od A. Nowaczyńskiego, przez F. Goetla, J. Kadena-Bandrowskiego, do W. Broniewskiego (1925–36 był sekretarzem redakcji), L. Kruczkowskiego. Opozycyjne w stosunku do kierunków skrajnie awangardowych, w szczególności do ® Awangardy Krakowskiej, dostrzegały indywidualną oryginalność niektórych nowatorów (B. Schulza, S.I. Witkiewicza). Dużym osiągnięciem był kryt. reportaż społ. — krajowy (W. Melcer, I. Krzywicka, E. Szelburg-Zarembina, H. Boguszewska) i międzynar. (m.in. K. Pruszyński i jego korespondencje z hiszp. wojny domowej, A. Janta-Połczyński), a także obudzenie zainteresowania dla autentyku lit. — prozy autobiogr. i środowiskowej, pamiętnikarstwa chłopskiego itp. Szeroko informując o zagranicznym życiu kult., najwięcej uwagi pismo poświęcało literaturze fr. (M. Proust) i ang. (J. Conrad).

„W.L.” były obiektem stałych ataków, gł. organów konserwatywnej i nacjonalistycznej prawicy. Ze strony krytyki lewicowej spotykały się z zarzutami polit. oportunizmu, a konkurencyjne ugrupowania lit. występowały z oskarżeniami o eklektyczną bezideowość i monopolizację rynku literackiego. Pismo wydało 36 numerów specjalnych; nakład sięgał 15 tys. egz., ogółem ukazało się 829 numerów (ostatni z datą 3 IX 1939).

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.