Centralna Rada Narodowa – przedstawicielstwo polskiej ludności (głównie liberalne ziemiaństwo i inteligencja) Galicji w okresie Wiosny Ludów.

Założone 14 kwietnia 1848 we Lwowie jako naczelny organ władzy krajowej. Do 26 maja pod nazwą Rada Narodowa. Powstała m.in. w celu realizacji postulatów zawartych w adresie galicyjskim do cesarza austriackiego z 19 marca 1848 r., żądającym reform w duchu autonomii. Dzieliła się na 8 wydziałów resortowych, podlegały jej obwodowe rady narodowe, organizowane w poszczególnych cyrkułach (obwodach) Galicji (z wyjątkiem Krakowa). Rada dążyła do spolszczenia administracji, tworzyła Gwardię Narodową, posiadała za granicą własne misje dyplomatyczne. Organ prasowy: „Rada Narodowa”, później „Gazeta Narodowa”. Wśród przewodniczących obradom był: A. Batowski, J. Dzierzkowski, S. Smarzewski. Jej działania były bojkotowane i torpedowane przez władze austriackie. Przestała istnieć po wprowadzeniu przez Austriaków stanu oblężenia i artyleryjskim ostrzale Lwowa (2–3 XI 1848).

Bibliografia 

• Stolarczyk M., Działalność Lwowskiej Centralnej Rady Narodowej. W świetle źródeł polskich, Rzeszów 1994;
• Protokoły Rady Narodowej Centralnej we Lwowie (14 IV–29 X 1848), red. S. Kieniewicz, F. Ramotowska, Warszawa 1996.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.