Chazan (hebr., kantor) – w judaizmie w starożytności urzędnik gminy, pełniący różne funkcje, m.in. w synagodze wyjmował zwój Tory z aron ha-kodeszu, trąbił, by oznajmić nadejście szabatu. W okresie gaonów (VII–IX w.) chazan stał się urzędnikiem synagogalnym, który musiał znać całą liturgię judaistyczną, umieć śpiewać responsoria, recytować poezję liturgiczną. W średniowieczu pozycja chazana znacznie wzrosła, funkcję tę pełnili także wybitni rabini. Obecnie do zadań chazana należy prowadzenie modlitwy w czasie nabożeństw publicznych, odmawianie na zmianę z wiernymi responsoryjnych części liturgii; nazywany jest szeliach cibbur – wysłannik publiczny, ponieważ w imieniu wiernych odmawia modlitwy wymagające minjanu. Chazan powtarza na głos amidę po jej cichym wygłoszeniu przez wiernych, wymaga się od niego doskonałej znajomości liturgii, uzdolnień wokalnych, posiadania żony oraz noszenia brody. Powinien on być godnym reprezentantem społeczności i nawet jeśli straci głos, pozostaje na utrzymaniu gminy. Wraz z rozwojem muzyki liturgicznej coraz bardziej ceniono wokalne umiejętności kantorów, z których wielu zyskiwało sławę i uznanie.

Renata Piątkowska

Tekst powstał na podstawie książki „Żydzi w Polsce. Dzieje i kultura. Leksykon”, red. J. Tomaszewski, A. Żbikowski, Warszawa 2001. © Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; zobacz sam: Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.