Cichociemni – w okresie II wojny światowej żołnierze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie szkoleni w ośrodkach polskiej sekcji brytyjskiego Kierownictwa Operacji Specjalnych (ang. Special Operations Executive, SOE) i od 1941 r. przerzucani przez Oddział VI Sztabu Naczelnego Wodza drogą lotniczą do okupowanego kraju w celu zasilenia ZWZ-AK kadrą wojskową przeszkoloną do zadań specjalnych. Kandydaci rekrutowali się spośród ochotników, przeszkolono 606 osób, w trakcie 82 operacji lotniczych (pierwsza w nocy z 15 na 16 II 1941, ostatnia w nocy z 26 na 27 XII 1944) wyekspediowano do Polski 316 cichociemnych i 28 kurierów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Spośród cichociemnych wywodzili się: komendant AK gen. L. Okulicki („Niedźwiadek”), oficerowie sztabowi, m.in. szef Oddziału II KG AK płk K. Iranek-Osmecki („Heller”), 9 komendantów i zastępcy komendantów okręgów oraz dowódcy liniowi, m.in. kpt. A. Borys („Pług”), kpt. A. Paczkowski („Wania”), por. J. Piwnik („Ponury”). Straty wojenne cichociemnych wyniosły 103 osoby (32,6%).

J. Tucholski, Cichociemni, wyd. 2, Warszawa 1985.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.