Cło generalne – jednolita opłata celna od towarów będących przedmiotem wymiany międzynarodowej w Polsce w XVII–XVIII w. Stanowiło 3,3% wartości towaru i było wnoszone przez przedstawicieli wszystkich grup społeczeństwa polskiego. Po raz pierwszy ustanowione w 1601 r., wobec sprzeciwu szlachty nie nabrało charakteru opłaty stałej (nałożono je tylko: 1673, 1677, 1710, w Wielkim Księstwie Litewskim ani razu). W 1764 r. wprowadzone jako opłata stała, w 1766 zawieszone po protestach szlachty i duchowieństwa, przywrócone w 1775, pobierane do 1795 r.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.