Cricot 2 – teatralna grupa twórcza, powstała w 1956 r. w Krakowie z inicjatywy Tadeusza Kantora i Marii Jaremy. Nazwa nawiązywała do tradycji działającego w latach międzywojennych awangardowego Teatru Artystów Cricot. Przedstawienia prezentowano w Domu Plastyka przy ul. Łobzowskiej, w latach 1961–1980 – w piwnicach pałacu Krzysztofory (w lokalu Galerii Sztuki), w latach 80. XX w. w nowej siedzibie przy ul. Kanoniczej utworzono „żywe archiwum”, zwane Cricoteką. Niektóre przedstawienia powstawały także za granicą (Mediolan, Norymberga, Florencja). Cricot 2 stanowił warsztat artystyczny kierującego nim Kantora. Kolejne przedstawienia były wykładnikiem ewolucji jego poszukiwań, określanych manifestami, dotyczącymi teatru i plastyki. Początkowo inspiracją autorskich spektakli Kantora były przede wszystkim dramaty Witkiewicza (Mątwa, 1956; W małym dworku, 1961; Wariat i zakonnica, 1963) oraz twórczość Brunona Schulza, do której nawiązywało przedstawienie Umarła klasa (1975). Następne przedstawienia to odejście od motywów literackich, zastąpienie ich doświadczeniami własnego „pokoju pamięci” twórcy (Wielopole, Wielopole, 1980; Niech szczezną artyści, 1985; Nigdy tu już nie powrócę, 1988). Cricot 2 zdobył światowe uznanie podczas licznych tournée (większość krajów europejskich, USA, Ameryka Południowa, Australia) i występów na wielu międzynarodowych festiwalach (Nancy, Paryż, Edynburg, Sziraz, Nowy Jork). Premiera ostatniego przedstawienia Kantora Dziś są moje urodziny odbyła się w 1991 r., już po jego śmierci, a dalsze próby kontynuacji działalności Cricot 2, podejmowane przez zespół, skończyły się niepowodzeniem.

© Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; zobacz sam: Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.