Czeladnik – towarzysz, pracownik rzemiosła, który odbył przepisane lata nauki, został „wyzwolony” i zatrudniony w warsztacie mistrza. W hierarchii cechowej stał wyżej od ucznia, jednak był niesamodzielny i nie był uznawany za pełnoprawnego członka cechu. W średniowieczu najczęściej człowiek młody i nieżonaty, po odbyciu obowiązkowej wędrówki czeladniczej (zazwyczaj 2–3 lata) i odpracowaniu pewnej liczby lat czeladnik składał egzamin na mistrza (majstersztyk). Od XVI w. wejście do cechu stawało się coraz trudniejsze i wielu czeladników przekształcało się w dożywotniego pracownika najemnego. W XIX–XX w. nadal pozycja w hierarchii cechowej oraz stopień wykształcenia fachowego.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.