Insurekcja warszawska 1794 – określenie powstania kościuszkowskiego 1794 r. w Warszawie, skierowane przeciw rządom konfederacji targowickiej i okupacji rosyjskiej. Wybuchła 17 IV 1794 na wieść o powstaniu w Krakowskiem i marszu Tadeusza Kościuszki na Warszawę, była dziełem sprzysiężenia oficerów i mieszczan stolicy. W walkach wzięły udział oddziały garnizonu warszawskiego i ludowego. Ostatnie oddziały rosyjskie pod wodzą ambasadora I. Igelströma wycofały się 18 kwietnia. Rosjanie utracili 4,4 tys. ludzi, powstańcy zdobyli zapasy broni i amunicji oraz archiwum ambasady rosyjskiej, w walkach odznaczył się Jan Kiliński. Powstańcy powołali Radę Zastępczą Tymczasową, a władzę cywilną w mieście objął prezydent I. Wyssogota Zakrzewski. Radykalni działacze (zwani jakobinami polskimi) domagali się ukarania targowiczan. Za ich sprawą na początku maja 1794 na Rynku Starego Miasta wykonano wyroki śmierci na zdrajcach oraz doszło do samosądu ludu na więźniach podejrzanych o zdradę.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.