Izraela starożytnego sztuka – sztuka dawnego Izraela, państwa stworzonego przez plemiona hebrajskie, które na terenie dzisiejszej Palestyny osiedliły się między XIII–XI w. p.n.e. Nawiązywała do tradycji artystycznej Kananejczyków i pozostawała pod wpływem sztuki Egiptu i Mezopotamii. Według tradycji biblijnej najstarsze dzieła architektury monumentalnej (świątynia Salomona, X w. p.n.e.) zostały zbudowane przez Fenicjan z Tyru; także inne pomniki architektury wykazują wiele podobieństwa do architektury kananejskiej. Aikoniczny charakter judaizmu wpłynął ujemnie na rozwój sztuk plastycznych – znane są tylko płaskorzeźby i reliefy o motywach symbolicznych, geometrycznych, roślinnych i zoomorficznych. Sztukę sepulkralną reprezentują skalne groby komorowe głównie z okresu hellenistycznego i rzymskiego oraz ossuaria zdobione geometrycznymi motywami. Szczytowy punkt rozwoju osiągnęła sztuka dawnego Izraela za Heroda I Wielkiego, a kres jej położyło zburzenie Jerozolimy (70 r. n.e.) i rozproszenie Żydów po klęsce powstań przeciw Rzymowi.
© Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.
