Izraelici – lud koczowniczy, który ok. XIII w. p.n.e. osiedlił się w Kanaanie. Początkowo określenie „Izraelita” dotyczyło każdego Hebrajczyka, później oznaczało mieszkańców Królestwa Północnego w odróżnieniu od Królestwa Judy (Południowego). Izraelici łączyli się okresowo pod wodzą tzw. sędziów w celu obrony przed Kananejczykami. W końcu XI w. p.n.e. zjednoczeni zostali przez Saula, a ok. 722 r. p.n.e., po najeździe asyryjskim, zostali uprowadzeni do niewoli w celu asymilacji z innymi narodami.

© Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.