Kahał (jid. < hebr. kehila – wspólnota, gmina) – nazwa używana w Polsce od końca XVI w. na określenie form organizacyjnych gminy żydowskiej, która kształtowała się od XIV w. i obejmowała sprawy kultu religijnego, sądownictwa cywilnego, szkolnictwa, pomocy społecznej, zbierania podatków. Od XIX w. (po równouprawnieniu Żydów) działalność kahału ograniczyła się do spraw religijnych i pomocy społecznej.

W skład kahału wchodzili wybieralni urzędnicy. Najważniejsi z nich to parnasim (hebr., seniorzy), reprezentujący gminę na zewnątrz, kontrolujący zbieranie podatków od członków gminy oraz dysponujący jej funduszami, zdeponowanymi w kasie kahału. Każdego miesiąca na czele gminy stał inny spośród seniorów, zwany parnas ha-chodesz (hebr., senior miesiąca). Kolejnymi w hierarchii kahału byli pomocnicy seniorów, jednocześnie kontrolujący ich działalność, zwaną towim (hebr., dobrzy mężowie).

W skład kahału wchodzili ponadto tzw. kahalnicy, zwani kierownikami, sprawujący nadzór nad działalnością poszczególnych instytucji kahału. Członkowie kahału pracowali społecznie, byli wyłaniani raz do roku w wyborach pośrednich. Najpierw stary kahał wyznaczał spośród członków prawyborców, którzy wyłaniali elektorów, natomiast oni wybierali urzędników kahalnych.

© Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.