Kamieniarstwo – rzemiosło zajmujące się wydobywaniem ze złoża kamienia budowlanego, jego obróbką i przygotowaniem do zastosowania w budownictwie, także produkcją kamieni młyńskich i żaren. Kamieniarstwo było wysoko rozwinięte już w początkach starożytności (Egipt), w Polsce powstało u schyłku X w. (początek budownictwa murowanego), w okresie romantycznym stanowiło najważniejszą (oprócz ciesielstwa) specjalność budowlaną. Znaczenie kamieniarstwa zmalało wraz z rozpowszechnianiem się od XIII w. cegły (budownictwo gotyckie), ponownie wzrosło w XVI–XVIII w. (zastosowanie kamienia w budownictwie renesansowym i barokowym). Powstawały kamieniołomy, systematycznie zaopatrujące kraj w poszukiwane odmiany kamienia (m.in. w Chęcinach, Dębniku koło Czernej, Pińczowie, Szydłowcu), oraz przedsiębiorstwa zajmujące się na dużą skalę ich eksploatacją i przygotowaniem detali architektoniczno-rzeźbiarskich (np. zakłady pińczowskie Santiego Gucciego, warsztat Hieronima Canavesiego, spółka Bernarda de Gianotisa i Jana Ciniego). Kamieniarze zazwyczaj należeli do cechów wspólnych z murarzami, cudzoziemcy działali na ogół poza cechami. W XIX w. nastąpiły upadek znaczenia kamieniarstwa (na skutek rozpowszechnienia się nowych materiałów budowlanych) i ograniczenie jego roli głównie do eksploatacji kamieniołomów, przygotowania prostych elementów kamiennych i wykonywania nagrobków.

© Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.