Kara za pomoc Żydom – 15.10.1941 r. generalny gubernator Hans Frank wydał rozporządzenie o karze śmierci dla Żydów opuszczających wyznaczone im dzielnice mieszkalne oraz dla osób, które świadomie udzielają im pomocy. Zarządzenie to było powtarzane i uzupełnianie przez gubernatorów poszczególnych dystryktów Generalnego Gubernatorstwa, którzy precyzowali, co oznacza pomoc Żydowi. Obejmowała ona nie tylko żywienie i dawanie mieszkania, ale również przewożenie, handlowanie z nimi itd. Karę śmierci za ukrywanie Żydów zaczęto stosować szeroko dopiero rok po wydaniu zarządzenia. Odpowiedzialność za ukrywanie Żyda ponosili nie tylko właściciele lokali, lecz także wszystkie osoby znajdujące się w lokalu w czasie rewizji, czyli na ogół rodzina ukrywającego. Zwłaszcza we wsiach Niemcy stosowali jeszcze dalej idącą zasadę odpowiedzialności zbiorowej, karząc za ukrywanie Żydów również sąsiadów ukrywającego. Po wojnie ustalono nazwiska 900 osób, które zostały zamordowane za pomoc Żydom.

Hasło powstało w ramach projektu „Zapisywanie świata żydowskiego w Polsce”, którego autorką jest Anka Grupińska, znana polska dziennikarka i pisarka, specjalizująca się w najnowszej historii Żydów polskich. Projekt ten, zainicjowany w 2006 roku przez Muzeum Historii Żydów Polskich, polega na rejestrowaniu rozmów z polskimi Żydami wszystkich pokoleń.