Karaizm (hebr. qārā’ – czytać, recytować) – religia karaimów, odłam judaizmu, który wyłonił się w VIII w. na terenie Mezopotamii. Za jej założyciela uznaje się Anana Ben Dawida (754–775). Uważa się, że karaizm stanowi odnowę tradycji saducejskiej, wskazuje się także na pokrewieństwa pomiędzy karaizmem a gminą z Kumran. Karaizm uznaje wyłącznie autorytet Biblii hebrajskiej i odrzuca główne dzieło judaizmu rabinicznego – Talmud. Karaizm dopuszcza indywidualistyczną interpretację Biblii, niektóre spośród nakazów biblijnych traktuje bardziej surowo niż judaizm rabiniczny, np. zakazuje w ogóle zapalania ognia w szabat. Na liturgię karaizmu składają się głównie teksty biblijne. W VIII–X w. karaizm szerzył się w Mezopotamii, Palestynie, Syrii, północnej Afryce, Bizancjum i Persji, ok. XI w. dotarł na Krym, a następnie na Litwę. W obecnym Izraelu karaimi są uznawani za grupę religijną poza oficjalnym judaizmem. W Polsce liczba wyznawców nie przekracza kilkuset osób. Są oni zrzeszeni w Karaimskim Związku Religijnym.

© Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.