Kibuce w Polsce przedwojennej (właśc. hachszary) – spółdzielnie rolnicze lub produkcyjne, szkolące młodzież w zawodach fizycznych i przygotowujące do osadnictwa w Palestynie, m.in. przez naukę języka hebrajskiego i syjonistyczne wychowanie ideologiczne. Hachszary miały zwykle formę letnich obozów, których uczestnikami byli działacze ruchu chalucowego. Organizowano je w prywatnych majątkach osób sympatyzujących z syjonizmem oraz w gospodarstwach wykupionych przez Organizację Syjonistyczną w Polsce (np. w Jaśle, Czechowicach, Klesowie na Wołyniu) lub ruchy młodzieżowe, głównie He-Chaluc. We Lwowie działał w latach 30. Centralny Komitet Towarzystwa Opieki nad Chalucami i Emigrantami Palestyńskimi „Ezra – Opieka”, który finansował utrzymanie kibuców i szkolenie młodzieży. Do końca 1938 r. w Polsce odbyło się 556 hachszar, w których wzięło udział 19 tys. osób.

Hasło powstało w ramach projektu „Zapisywanie świata żydowskiego w Polsce”, którego autorką jest Anka Grupińska, znana polska dziennikarka i pisarka, specjalizująca się w najnowszej historii Żydów polskich. Projekt ten, zainicjowany w 2006 roku przez Muzeum Historii Żydów Polskich, polega na rejestrowaniu rozmów z polskimi Żydami wszystkich pokoleń.