Kolej Warszawsko-Wiedeńska – pierwsza linia kolejowa w Królestwie Polskim; uruchomiona 1845–48, łączyła Warszawę przez Skierniewice, Piotrków i Częstochowę z Koleją Krakowsko-Górnośląską (węzeł Szczakowa w Galicji, w Królestwie ostatnia stacja – Granica, czyli Maczki) i za jej pośrednictwem z Krakowem, Wiedniem oraz Wrocławiem; wybudowana z inicjatywy H. Łubieńskiego i P. Steinkellera, od 1842 r. inwestorem był rząd; długość – 307 km; w latach 1857–1912 w dzierżawie Towarzystwa Akcyjnego Drogi Żelaznej Warszawskiej-Wiedeńskiej, które zbudowało nowe linie i bocznice kolejowe; 1912 – 764 km torów, 398 parowozów, 578 wagonów pasażerskich i 14 693 towarowych, 1911 przewóz 10,7 mln pasażerów i 9,8 mln t towarów; 1912 wykupiona przez państwo.

Bibliografia:

• Hilchen H. Historia drogi żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, Warszawa 1912;
• Paszke A., M. Jerczyński, S.M. Koziarski, 150 lat Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, Warszawa 1995.

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.