Komora celna – miejsce pobierania cła. W średniowieczu komory celne znajdowały się w głównych ośrodkach władzy administracyjnej, na skrzyżowaniach ważniejszych szlaków handlowych, przy przeprawach rzecznych itp., także na granicach państw i poszczególnych dzielnic. W średniowiecznej Polsce liczne komory celne działały na granicach zachodnich (zwłaszcza ze Śląskiem), tylko nieliczne na wschodzie (głównie na Bugu). W czasach nowożytnych ich liczba znacznie wzrosła, a lokalizacja lądowych komór celnych przesunęła się ku granicom państwa. Istotne znaczenie miały komory cła wodnego na Wiśle, utworzone w 1530 r. we Włocławku i w 1579 r. w Białej Górze nad Nogatem. Często komory celne były dzierżawione szlachcie lub przedsiębiorcom żydowskim. Po rozbiorach powstały liczne komory celne przy granicach państw zaborczych, w drugiej połowie XIX w. największego znaczenia nabrały komory celne przy granicznych stacjach kolejowych i portach, zmniejszała się rola komór celnych przy drogach lądowych i na Wiśle. W II RP największe znaczenie miała komora celna w Gdańsku, od 1933 r. – w Gdyni.

© Treść hasła pochodzi z serwisów wiedzowych PWN; Encyklopedia PWN, Słowniki języka polskiego i Słowniki obcojęzyczne.