Korona Królestwa Polskiego, Corona Regni Poloniae – pojęcie Korony Królestwa zaczęło być stosowane w Europie w XIII w. (Francja) jako określenie suwerennego państwa posiadającego nie tylko władcę – króla, lecz także własne prawa i historyczne terytorium. Pojęcie to powstało wraz ze wzmocnieniem władzy centralnej i kształtowaniem się grupy społecznej współuczestniczącej we władzy. Na przełomie XIII i XIV w. było ono stosowane w Niemczech, w Czechach i na Węgrzech. W Polsce pojawiło się w ostatnich latach panowania Władysława II Łokietka i – przede wszystkim – za czasów Kazimierza III Wielkiego. Wzrost świadomości państwowej i narodowej, szczególnie w okresie wojen i procesów z Krzyżakami, początków formowania się stanu szlacheckiego i nadawania mu przywilejów, przyczynił się do wprowadzenia terminu „Korona Królestwa Polskiego” do kancelarii koronnej. Czasy panowania Ludwika Węgierskiego oraz unii z Litwą i nadawania przywilejów szlacheckich doprowadziły do rozumienia K.K.P. jako podmiotu politycznego, nad którym władzę sprawował król i przedstawiciele powstającego stanu szlacheckiego. W XV w. K.K.P. zaczęła być też pojmowana jako termin przeciwstawny do Wielkiego Księstwa Litewskiego, a od 1569 r. jako człon Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Pojęcie K.K.P. w XIV–XV w. wprowadziło do świadomości zbiorowej Polaków poczucie przynależności do suwerennej wspólnoty politycznej i ustrojowej, a także kulturowej i historycznej, odrębnej od innych organizmów państwowych, posiadającej prawa do określonych terytoriów niezależnie od aktualnych granic politycznych.

Henryk Samsonowicz

Treść hasła została przygotowana na podstawie materiałów źródłowych PWN.